Kobiece bohaterki w filmach i serialach coraz częściej pozwalają sobie bowiem na emocję, która przez wieki była dla nich niemal całkowicie zakazana. sceny gwałtu są znacznie dłuższe Do sieci wyciekło nagranie, na którym reżyser Bernardo Bertolucci przyznał, że scena gwałtu na postaci granej przez wtedy 19-letnią Marię Schneider nie była z nią uzgodniona. Kiedy do internetu wyciekło nagranie z 2013 roku, na którym Bernardo Bertolucci, reżyser "Ostatniego tanga w Paryżu", wyznaje , że nie omawiał sceny Tymczasem Laura z „365 dni” staje się w rękach wielkiego Massima zabawką i przedmiotem. Tutaj to mężczyzna organizuje kobiecie czas, decyduje o tym, co będzie ona robić, a nawet co jeść. Według Joanny Piotrowskiej z Feminoteki tego typu opowieści utrwalają w ludziach przekonanie, że to kobieta jest zawsze winna gwałtu. W 1982 roku aktorka została brutalnie zgwałcona w swoim nowojorskim mieszkaniu. Jeden ze sprawców został skazany na trzy lata więzienia, wobec drugiego nie wszczęto postępowania. Film, którego bohaterka – ofiara gwałtu walczy o sprawiedliwość, miał w latach 80. dużą wartość społeczną. 10. Bridgertonowie: widzowie oburzeni serialem Netflixa. Chodzi o scenę gwałtu na mężczyźnie. Nowy serial Netflixa "Bridgertonowie" wywołał ogromne kontrowersje. Chodzi o scenę, w której główna bohaterka zmusza odurzonego męża do stosunku. W sieci zawrzało, wielu widzów w produkcji został wprost pokazany gwałt na mężczyźnie. A jednak w filmach się takie sceny pojawiły. Ktoś o nich specjalnie pomyślał, żeby sprawdzić, gdzie leżą granice widza. Jeśli traktować poniższe filmy w charakterze eksperymentu, to można taką brutalność zaakceptować, jeśli w długofalowej perspektywie posłużą one do czerpania przyjemności, taka sztuka filmowa powinna być W pierwszym akcie Pluję na twój grób oglądamy wyjątkowo nieprzyjemne, długie i odpychające sceny zbiorowego gwałtu na młodej pisarce. W dalszej części filmu będziemy kibicować kobiecie w likwidacji jej krzywdzicieli. Reżysera do nakręcenia Pluję na twój grób zainspirowało własne doświadczenie, mianowicie pomoc ofierze Po raz kolejny – dlatego że każda kobieta, która przeżyła gwałt, to jest kobieta, która się obroniła. Dlatego że gwałt jest sytuacją, w której odczuwa się zagrożenie życia. Jeżeli to przeżyłaś, to znaczy, że poradziłaś sobie. „Najsilniejszą sceną gwałtu jest ta, której nie ma”. Przeczytałam to zdanie w Szybka piątka #139 Dziś, w kolejnym odcinku naszego cyklu, piszemy o scenach, które z różnych powodów pozostawiły nas w stanie szoku. Bierzemy pod uwagę produkcje zarówno z dużego, jak i małego ekranu. Koniecznie dajcie znać, jakie byłyby wasze propozycje! Uwaga na spoilery! Krzysztof Dylak 1. Sypiając z koniem – Kaligula – film ociera się o Gwałt z zaskoczenia i emocjonalny mobbing. Ciemna strona klasyków kina to traumy aktorek. Alfred Hitchcock ciemiężył Tippi Hedren i gdy ta nie chciała poddać się jego seksualnym naciskom, dosłownie zablokował jej dalszą karierę. Bertolucci zaskoczył 19-letnią Marię Schneider sceną gwałtu, ponieważ "chciał zobaczyć jej VrtlI. Widzowie kochają przemoc – nieodłączny element filmowego medium od czasu narodzin kina. Brutalne, drastyczne sceny ukazane na ekranie sprawiają, że widz może z bezpiecznej pozycji kinowego fotela lub domowej kanapy doświadczyć tego, co zakazane, co nie jest mu dane na co dzień. Ekranowa brutalność ponadto zawsze wiąże się dla widza z przeżywaniem silnych emocji – z elementem fascynacji, dreszczykiem emocji, suspensem, czyli tym, czego w kinie najczęściej szukamy. To przemoc często bywa elementem napędowym fabuły wielu gatunków filmowych – dramatów, kryminałów, filmów wojennych, gangsterskich czy westernów. I choć najczęściej słyszy się głosy podnoszące kwestię etyczności ekranowej przemocy, głoszące zobojętnienie społeczeństwa na akty przemocy i rosnącą w związku z tym agresję, filmowe wyobrażenia przemocy wcale nie traumatyzują widzów. Sposób doświadczania scen przemocy – zawsze w jakiejś konwencji, zawsze w dystansie – sprawia, że nie bierzemy tych doświadczeń na serio. Jak pisze Rafał Syska w swojej książce Film i przemoc, „akceptacja filmowego okrucieństwa następuje jedynie wówczas, gdy wyraźnie zostanie zaznaczony dystans do opisywanej rzeczywistości […]”[1]. Bywa jednak, że są filmy i sceny tak brutalne, tak drastyczne, oglądane przez palce, z zamkniętymi oczami, które odbijają nam się czkawką przez długi czas. Oto sześć filmów tak brutalnych, że wolelibyśmy o nich na twój grób (1978)Pluję na twój grób to klasyczny przykład filmu rape and revenge, podgatunku szczególnie popularnego w latach 70., o prostej fabule, w którym zgwałcona i straumatyzowana kobieta odgrywa się na swoich gwałcicielach. Bohaterką filmu jest Jennifer (Camille Keaton), młoda pisarka z Nowego Jorku, która wyprowadza się na wieś, gdzie zamierza w spokoju i ciszy pisać swoją książkę. Bardzo szybko zaczynają się nią interesować lokalni mężczyźni, typowe amerykańskie „rednecki”, a ich celem jest jedno – zgwałcić młodą pisarkę. Scen grupowych gwałtów jest w filmie kilka i ogląda się je szczególnie ciężko. Kiedy wydaje nam się, że koszmar Jennifer już się skończył, za chwilę oprawcy dopadają ją znowu i cała tortura rozpoczyna się od Holocaust (1980)Film znany w Polsce także pod tytułem Nadzy i rozszarpani to jeden z pierwszych przykładów filmu w konwencji found footage. Grupa filmowców, z antropologiem Haroldem Monroe (Robert Kerman) na czele, wyrusza do amazońskiej dżungli, aby odnaleźć zaginioną przed tygodniami inną ekipę filmową. W dżungli żyje tajemnicze, mordercze plemię czyhające na przybyszów ze Stanów Zjednoczonych. Cannibal Holocaust zyskał złą sławę z powodu niezwykle brutalnych scen – licznych drastycznych gwałtów i mordów w postaci ukamienowania czy nabijania na pal. Na planie zostało zabitych w niezwykle bestialski sposób kilka zwierząt, między innymi żółw (któremu odcięto głowę, a potem po kolei wszystkie kończyny), małpa, koati, wąż boa, a nawet tarantula. W czasie premiery filmu krążyły plotki, że Cannibal Holocaust to tak naprawdę snuff film, w którym wszystkie zabójstwa są prawdziwe. Doprowadziło to nawet do aresztowania reżysera filmu, Ruggero Deodato. Pomimo upływu ponad trzydziestu lat film wciąż budzi u widza ogromny dyskomfort. Sama żałuję, że nie mogę „odzobaczyć” co najmniej kilku Games (1997)Ciężko pisać o kinowej przemocy, nie wspominając o dziele Austriaka Michaela Hanekego. To film szczególnie trudny do oglądania, pełen przemocy, brutalności i strachu, który przez cały seans trzyma widza na skraju fotela. Kiedy trzyosobowa rodzina rozpoczyna właśnie sielskie wakacje w domku nad jeziorem, odwiedzają ich dwaj psychopatyczni mordercy, którzy rozpoczynają z nimi psychologiczną grę i nakręcają spiralę przemocy. Drastyczność wizji świata Hanekego jest trudna do paradoks, że pełen przemocy film reżysera to tak naprawdę krytyka przemocowego kina atrakcji – widać to doskonale w scenie, w której reżyser burzy czwartą ścianę i pozwala jednemu z mordercy mrugnąć do nas. Krytyka przemocy staje się zarazem jej afirmacją, a my dajemy złapać się Hanekemu w zastawione przez niego sidła – w końcu pomimo brutalności filmowych scen z mieszaniną strachu i przyjemności oglądamy stworzony przez niego film o (2002)Gaspar Noe nie oszczędza widzów – to twórca lubiący wyraziste środki artystyczne, intensyfikujące doznania widza. W Nieodwracalnych reżyser pokazuje nam historię nie chronologicznie, lecz zaczynając od końca. To jednak nie najbardziej kontrowersyjny aspekt filmu, bo właśnie tutaj występuje najbardziej szokująca scena gwałtu w historii kina. Gdy bohaterka Alex (Monica Bellucci) wychodzi z imprezy, aby wrócić do domu, zostaje napadnięta, brutalnie pobita i zgwałcona w przejściu podziemnym. To właśnie dzięki tej nietypowej strukturze narracyjnej scena gwałtu uderza w widza jeszcze silniej. Trudno jest obejrzeć tę scenę w całości, a jej ładunek emocjonalny jest tak duży, że niełatwo o niej (2021)Titane, zwycięzca tegorocznego Festiwalu w Cannes, dumny zdobywca Złotej Palmy, to odważny i budzący kontrowersje film Francuzki Julii Ducournau. Trudno w zasadzie opisać fabułę tego filmu, szczególnie bez spoilerów – dość powiedzieć, że jego główną bohaterką jest Alexia (świetna Agathe Rousselle), która z powodu wypadku samochodowego przeżytego w dzieciństwie zmaga się z osobliwą przypadłością. Nie brakuje w filmie scen drastycznych i brutalnych, szczególnie że Titane podejmuje różne aspekty performatywności płci, a więc jest bardzo silnie związany z cielesnością. Ciało głównej bohaterki ukazywane jest w różnych sytuacjach fizjologicznych i nieustannie się zmienia, i bywa, że są to sceny drastyczne. Jak chociażby wtedy, gdy Alexia musi szybko zapewnić sobie kamuflaż i w tym celu kilkakrotnie uderza się w pokazywano do tej pory w Polsce tylko na festiwalach filmowych, więc jeśli jeszcze nie mieliście szansy go zobaczyć, będziecie mogli to zrobić na Splat!FilmFest – jedynym w swoim rodzaju festiwalu filmów grozy, fantastyki i kina gatunkowego z wieloma arthousowymi perełkami w repertuarze. Splat!FilmFest odbędzie się w kinie CSK w Lublinie w dniach 17–21 listopada. Potem festiwal zawita także do Wrocławia (24–28 listopada w Kinie Nowe Horyzonty), Warszawy (1–5 grudnia w Kinie Muranów), a także do sieci, gdzie w dniach 6–19 grudnia wiele filmów będzie można obejrzeć online. Cały program festiwalu znajdziecie (2021)Bohaterowie “Smutku”, Jim (Berant Zhu) i Kat (Regina Lei), żyją w Tajpeju na Tajwanie. Od roku na świecie trwa pandemia wirusa Alvin, który do tej pory nie był szczególnie groźny. Nagła mutacja sprawia jednak, że ludzie nim zainfekowani zaczynają zmieniać się w krwiożercze bestie z morderczym instynktem. W tym survival horrorze, łączącym w sobie najlepsze tradycje filmów o globalnych pandemiach, nie brakuje brutalnych, oszałamiających scen. Film będzie miał swoją polską premierę w Warszawie, na Splat!FilmFest. Dość powiedzieć, że sami organizatorzy festiwalu o filmie piszą tak: „Wyobraźcie sobie, że »Wściekłość« i »Srpski film« mają dziecko, które wsadzają w »Zombie Express«, by wysłać je na wakacje organizowane przez Ruggero Deodato”. W dodatku otagowali Smutek na swojej stronie takimi hasłami jak „nieapetyczne wydzieliny”, „zezwierzęcenie”, „oderwane kończyny” czy „rozrywane głowy”… Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, że zaraz po zobaczeniu Smutku z powodu wszystkich brutalnych scen będziecie chcieli go natychmiast R. Syska, Film i przemoc. Sposoby obrazowania przemocy w kinie, Kraków 2003, s. do stron wydarzeń związanych z festiwalem: Gwałt na Płockiej we Włocławku? PCWieczorna akcja policji na Płockiej we Włocławku. Doszło do gwałtu na 18-latce? Mieszkańcy nie chcieli wypuścić z bloku zatrzymanego przez policję mężczyznę. Doszło delikatnie mówiąc do przepychanek. Mamy zdjęcia i zdarzenia doszło w niedzielę 24 lipca w późnych godzinach wieczornych. Mieszkańcy Płockiej we Włocławku chcieli dokonać samosądu. Rzucili się na wychodzących policjantów z zatrzymanym mężczyzną, który według nich miał zgwałcić młodą do szarpaniny. Policja zmuszona była użyć gazu. Na filmie słychać takę odgłosy użycia paralizatora. Według naszych nieoficjalnych ustaleń, do szpitala we Włocławku trafiła poszkodowana 18-latka. Na razie nie wiadomo, czy rzeczywiście doszło do gwałtu. Czekamy na informacje z policji we Włocławku w tej sprawie. Aktualizacja (g. niedzielę przed otrzymaliśmy zgłoszenie o przestępstwie o podłożu seksualnym, do którego miało dojść w jednym z mieszkań we Włocławku. Do wyjaśnienia sprawy zatrzymany został 21-latek. Drugi z mężczyzn przebywających w mieszkaniu, który w tej sprawie ma status świadka, przewieziony został przez policjantów w inne miejsce z uwagi na wzburzenie osób, które zebrały się przed blokiem. W sprawie obecnie trwają czynności i ustalany jest dokładny przebieg zdarzenia, dlatego na obecnym etapie nie udzielamy bliższych informacji - poinformowała Joanna Ostatek Szeligowska, oficer prasowy KMP z Włocławka. Wiedzieliście, że te osoby urodziły się we Włocławku?Włocławek na zdjęciach nawet sprzed stu lat. Tak wyglądał [archiwalne zdjęcia]Dzielnicowi we Włocławku. Poznaj swojego dzielnicowego [lista, zdjęcia]Piękne kobiety z Włocławka na Instagramie. ZdjęciaTak niektórzy parkują we Włocławku. Mistrzowie parkowania [zdjęcia]Tak wyglądają ulice Włocławskie w Polsce. Zobacz zdjęcia Google Street ViewPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera Trwa 22. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Zostanie tam pokazany film skandalizującego twórcy współczesnego kina, Gaspara Noégo Reżyser wywołał szok sceną gwałtu z Moniką Bellucci. Wiele lat później postawił w stan gotowości środowiska konserwatywne erotycznym obrazem nazywanym "porno w 3D" W 2019 r. omal nie umarł. Wcześniej w jego ramionach odeszła matka Trudne doświadczenia zainspirowały go do porzucenia używek, które często goszczą w jego filmach, oraz do nowej produkcji, która jest prezentowana we Wrocławiu Więcej takich rozmów znajdziesz na stronie głównej Onetu Tekst został opublikowany po raz pierwszy w 2021, przy okazji ubiegłorocznej edycji festiwalu Nowe Horyzonty. Dziś wieczorem widzowie Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty zobaczą film "Vortex" Gaspara Noégo. Jak podają organizatorzy wydarzenia: "Vortex" wpisuje się w klimat, który Noé zbudował już swoimi poprzednimi produkcjami: skandalizującym "Nieodwracalne" czy filmami "Wkraczając w pustkę" i "Climax". Nowe Horyzonty 2022: 10 filmów, które trzeba zobaczyć "Jego charakterystyczny styl wykrystalizował się w zrealizowanym w 2002 r. filmie »Nieodwracalne«, który – zaprezentowany na festiwalu w Cannes – wywołał szok. Nie tylko trudnymi do zniesienia scenami przemocy fizycznej i seksualnej, ale i odwróceniem chronologii, która zniekształcając odbiór wydarzeń, stanowiła wyzwanie dla widza" – czytamy w opisie filmu "Nieodwracalne", który wcześniej przygotował zespół festiwalu Nowe Horyzonty. Byłe aktorskie małżeństwo — Monica Bellucci i Vincent Cassel — wcieliło się tu w parę, której związek jest wystawiony na ciężką próbę. Gdy partnerka głównego bohatera zostaje brutalnie zgwałcona, mężczyzna próbuje wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. TĘ scenę kojarzy każdy Z tej nieskomplikowanej fabuły powstało wielkie kino. Niepokojąco realistycznie oddaje najciemniejsze sfery ludzkiego życia. — Dystrybutor chciałby filmu familijnego, ale daliśmy mu maxa. Rezultat jest na miarę oczekiwań, a nagromadzenie gwałtu i wyzywającego okrucieństwa sprawia, że połowa widzów opuszcza sale, nie czekając na finałowe "odprężenie i ukojenie" — ekscytował się po canneńskich pokazach Gaspar Noé. Wcześniej na Lazurowym Wybrzeżu nagrodzono jego "Carne" i sequel "Sam przeciw wszystkim" o rzeźniku, który po wyjściu z więzienia chce zacząć wszystko od nowa. O ile nie wszyscy widzieli "Nieodwracalne", o tyle TĘ scenę kojarzy dziś każdy. Sfilmowana jednym ujęciem trwa dokładnie 3 min i 24 sek. Jeśli dodać do tego szarpaninę i masakrowanie twarzy pięknej Moniki Bellucci, otrzymujemy rozciągniętą na 13 min i 23 sek. trudną do przełknięcia sekwencję dla widzów o naprawdę mocnych nerwach. "Mój brat, który jest bardzo twardym facetem, podczas pokazu w Cannes nie wytrzymał nerwowo" — wspominał Cassel. Noé tłumaczył, że to jego odpowiedź na powszedniejącą przemoc. "Nieodwracalne" Choć od premiery minęło 19 lat, obraz nie przestaje królować w rankingach na najbardziej szokującą scenę w historii kina. 38-letniemu wówczas reżyserowi i scenarzyście z Argentyny przyniosła miano wielkiego prowokatora współczesnego kina. Latami dowodził, że nie jest ono na wyrost. W krępowaniu i oburzaniu publiczności jest mistrzem, podobnym do Andrzeja Żuławskiego. To nim, tak jak Stanleyem Kubrickiem, się inspirował. W 2015 r. postawił w stan gotowości wszystkie możliwe środowiska konserwatywne, gdy światło dzienne ujrzały plany realizacji jego najgłośniejszej produkcji. "Wulgarny", "obsceniczny", "obrzydliwy" — można było przeczytać i usłyszeć na temat "Love". To pełna filmowanych z laboratoryjną precyzją płynów ustrojowych, genitaliów i seksu historia romansu dwojga ludzi. Obraz był oficjalnie nazywany erotycznym dramatem, potocznie — "porno w 3D". Choć światopoglądowa burza i groźby bojkotu zapowiadały sensację sezonu, pretensjonalny "Love" okazał się najsłabszą pozycją w dotychczasowym dorobku Noégo. Foto: Materiały prasowe "Love" Wkraczając w śmierć Inaczej było ze zbierającym dobre recenzje (zasłużenie) psychodelicznym "Wkraczając w pustkę". Choć i tutaj, w opowieści o postrzelonym dilerze narkotyków, którego duch przemierza ulice Tokio, nie brak kontrowersji. W jednej ze scen byliśmy świadkami stosunku seksualnego z perspektywy... pochwy. Zdaniem wielu nie bez znaczenia jest fakt, że na pomysł filmu Noé wpadł po spożyciu dużej ilości grzybków halucynogennych. Po premierze żartował, by "Wkraczając..." oglądać z poppersem, przyspieszając w ten sposób bicie serca. Teraz, po ekstatycznym, bawiącym się gatunkami "Climaksie" — narkotykowo-orgiastycznym transie, sprawiającym tyle samo radości, co bólu — przyszedł czas na pozornie bardziej refleksyjną opowieść. Zestawiany z wybitną, oscarową "Miłością" Michaela Hanekego "Vortex" pokazuje ostatnie dni życia starzejącej się pary. Nazywany jest najbardziej osobistym w karierze. Noé dwa lata temu sam omal nie umarł w wyniku udaru mózgu. Śmierci w oczy spojrzał też, gdy matka odchodziła w jego ramionach. Trudne doświadczenia miały wpłynąć nie tylko na nowe dzieło, ale też na porzucenie tak chętnie ekranizowanych używek. Jednocześnie przyznawał, że najlepsze, co mu się przydarzało w życiu, to "chwile miłości i dobrych narkotycznych tripów". Kolejnym tytułem, który wrocławska publiczność mogła zobaczyć rok temu, jest średni metraż "Lux Æterna". W głównej roli występuje gwiazda innego filmowego wichrzyciela — Larsa von Triera — Charlotte Gainsbourg. Obraz w pierwotnym założeniu był reklamą Yves Saint Laurent. Nieplanowanie zmienił się w godzinną historię o kulisach planu zdjęciowego, wraz z ich najbardziej krępującymi aspektami. Nie myśląc o widzach Choć nie brak takich, co odmawiają mu filmowego rzemiosła, wrzucając do szuflady z napisem hochsztapler i efekciarz, Gaspar Noé jest człowiekiem wielu talentów. Pochodzący z rodziny z artystycznymi korzeniami (syn słynnego argentyńskiego malarza Luisa Felipe Noé'go), pracuje nie tylko jako reżyser i scenarzysta, ale także scenograf, montażysta, operator czy producent. "Pleasure": narodziny gwiazdy [RECENZJA] Pomiędzy kolejnymi filmami reżyseruje teledyski. I tu pozwala sobie na wiele. Ze względu na zbyt odważne, jak się okazało, sceny klip do "Protège Moi" zespołu Placebo nigdy nie został wydany. Niemal wszystkie wspomniane tytuły łączy jedno — widzowie, czy to legendarnych festiwali, czy regularnych pokazów kinowych, mocno trzaskali drzwiami długo przed zakończeniem seansu. Jednak sarkastyczny Noé ani myślał się tym dręczyć. Wręcz przeciwnie. — Musiałem zrobić coś nie tak. Muszę udać się na dłuższe wakacje i przemyśleć swoją karierę — odpowiadał rozentuzjazmowanym "Climaksem" krytykom. Po czym kwitował: — Myślenie o widzach to w sumie nie moja rola, a zadanie producentów, którzy chcą odzyskać włożone w film pieniądze. * * * 22. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Nowe Horyzonty we Wrocławiu potrwa do 31 lipca.